Αποσύνθεση και κλεμμένα ποδήλατα

Μια ανάδρομη απώλεια είναι λιγότερο επώδυνη από μια τωρινή. Το ποδήλατο του Ε ήταν μια ομολογουμένως πολύ κακή αγορά. «Δεν άξιζε τα λεφτά του, τα 120 ρεσλι, θα με προδώσει σκεφτόταν ο Ε». Φτηνά φρένα, ευτελή εξαρτήματα, προβληματική αλυσίδα, σκελετός καλός.

Μια μέρα το αφεντικό του Ε ήρθε στο εργαστήριο με μια πολύχρωμη ιδέα: «Πολύ μιλάς για ποδηλασίες. Γίνεται κάτι εδώ την άλλη βδομάδα, ‘πεταλιές για το απόκοσμο μέρος’ από Λιβαγόσκ ως Οδούγριμεβ». Ευχαριστώ αποκρίθηκε ο Ε. Αλλά χμ η ποιότητα του ποδηλάτου…

Αδοκίμαστο καθώς ήταν στους μεγάλους κήπους του Λιβαγόσκ, το ποδήλατο επιδείκνυε μεσογειακή και φιλάσθενη συμπεριφορά. Έτρωγε πολύ λάδι (για την αλυσίδα του) και φοβόταν τη βροχή, καθώς η κράση του δεν ήταν για υγρά κλίματα. Με τα νερά γλιστρούσε, σερνόταν, ξεβιδωνόταν. Είχε παράξενο όνομα «Απόλλωνας» και αν ο Ε θυμάται καλά θα 'χε έναν κόκκινο σκελετό που σε ξεγελούσε για τις δυνατότητές του.

Μολονότι προβληματικό, στάθηκε με υπερηφάνεια, με πρόχειρες λύσεις και πολλή δουλειά του Ε βγήκε ως το Οδούγριμεβ. Τερμάτισε σε καλό χρόνο, αψήφησε τους μηχανικούς στο δρόμο και πήρε και παράσημο.

Έπειτα ο Ε ξέχασε τον Απόλλωνα. Απόμεινε κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο με τις δάφνες της συμμετοχής του στο τιμόνι και μια χοντρή θηλιά να τον τυλίγει. Μόλις ο Ε γύρισε για μια ετήσια επίσκεψη στον Απόλλωνα η κλειδαριά του δωματίου του είχε αλλάξει. Παράξενο σκέφτηκε, ίσως κάτι δεν πάει καλά εδώ…

Έξι μήνες μετά μια μέρα με λιακάδα, μια μέρα ανοιξιάτικη και μεσογειακή, συνοδεία φύλακα ο Ε μπήκε στο δωμάτιο. Ο Απόλλωνας έλειπε, μαζί του είχαν φύγει και κάποιοι άλλοι. «Κάποιος παραπονέθηκε ότι έχασε ποδήλατο με 1000 ρέσλι» είπε ο φύλακας. «Μπουκάρανε με κλειδί, φορτώσανε όσα προλάβανε, όσα ήτανε έτσι πιο αξίας σε αυτοκίνητο. Αλλά και όσα μένουνε καιρό τα δίνουμε σε φιλανθρωπικά ιδρύματα». Από μέσα έγινε, σκέφτηκε ο Ε. Και οι κάμερες, η φύλαξη, η αστυνομία της πλατιάς κοιλάδας… όλοι αυτοί. Δεν βαριέσαι είπε ο Ε, "καταγγελία δεν θα κάνω, χαμένος κόπος και το ποδήλατο να βρω –που αν ήθελα θα μπορούσα τουλάχιστον να βρω την άκρη, πάλι δουλειά θα θέλει, πάλι πάλι έξτρα παρθένο λάδι, ξανά φτιάξιμο η αλυσίδα, να χαλάνε όλα με την πρώτη βροχή. Κι όποιος το πήρε ούτε για ανταλλακτικά δεν κάνει. Έχω πόδια, τα πόδια δεν κλέβονται». «Ναι μουρμούρισε ο φύλακας, ξέρεις εδώ (στο Λιβαγόσκ)…».

Το παρήγορο ήταν πως το ποδήλατο αυτό έφυγε ολόκληρο. Σε πολλές πόλεις του νησιού εγκαταλελειμμένα ποδήλατα ιδίως όσα φέρουν χοντρή αλυσίδα και βρίσκονται εκτεθειμένα σε δημόσιο χώρο περνούν μια διαδικασία σχεδόν φυσικής αποσύνθεσης, φιλότιμοι άνθρωποι αφαιρούν σταδιακά τμήματα ώσπου απομένει ένας άδειος σκελετός, που δεν μπορεί να αποσυντεθεί άλλο.

Ψέματα. Εγώ τον σκότωσα τη στιγμή που τον παράτησα σκέφτηκε ο Ε. Θέλησε το φως όπως ο συνονόματός του στον Παρνασσό, στον Κορινθιακό κόλπο, στη Μεσόγειο... Εκεί υπήρξε κι όταν τον ξέχασαν, χάθηκε. «Δεν έχει ο Φοίβος πια καλύβα», πουθενά πια. Πάει…